Sığmadım
Kırışığı çoğalmış bir ele ağladım
İnsan yanım çoğaldı Dünyaya sığmadım Koştum yanıp sönen yıldızların seyrine İnsan yanımı gözüme kattım Gözbebeğim büyüdü Göğümü çoğalttım -kanını damarlarına sığdırandı insan damarlarında kaynayan öfke nasıl sığsın bedenine- Kızgın dilimi derin bir sükuta bağladım Kabaran içim çatladı Kabıma sığmadım Gittim Unutulan bir ağıdın sesine İçinden keskin bir hüzün aldım Aldım Sinemin üstüne bastım Ciğerimde nefesimi çoğalttım -bir bedene kalbini sığdırandı insan kalbin içinde çağlayan yaşam nasıl sığsın evrene- Nigâr Baran |
Düşünceme çalınan olmazların mayasıyla kalbim uyur
Öyle bir zaman bu zaman'..
İnsan öğüten zamanlar diyorum ben bu çağa, yakıcı- yıkıcı bir çağ..
Bir bedene kalbini sığdıran insan dünyaya sığmıyor yazık ki..
Talihsiz bir çağda düşinsanları çoğalsın istiyorum..
Çoğalsın ki baharlar müjdeleyen insancıklar etrafında
feri kaçmış gözlerine ışık gelsin dünyanın..
Onlar ki, yaşamın en onurlu, en erdemli,
en sahici yanından tutkuyla ve büyük bir aşkla bağlılığını savunurken
seslerini doğaya oradan yer yüzünün sokaklarına ulaştıranlardır..
Sevgiler şair..