YANKIŞiirin hikayesini görmek için tıklayın İci(n/t)me.
İnsa(n/f)ol... Mavili bir kadın tanıdım yakınları uzak uzakları yakın ederdi. Gidemediği yer kadardı gitmek istediği yüreği. Doğrular içinde kaybolsa da bedeller öderdi katlanırken yanlış insana. Anlardı ki; Zayıflığın son noktasını güç sandığında Hayatı dağılmış başı ezilmiş bir yılan kıvranmadan duramazdı boşluklarda. b e n b u b o ş l u ğ u n a s ı l doldururum dedikçe Gözü dışarıda kokardı elleri kan revan içinde kalırdı gerçeğe çarpan yüreği. Aşk ise hep içeriydi ’yutkundukça’ başlardı inanmanın sesi. Yollar derdi mavili kadın yollar çukurlar çamurlarla dolu Yaşamak üzere kodlanmış bedenimin trajedisi de tam buydu. Kaderin bir bildiği vardı takıl peşine git tadını çıkar dedikçe kısaldı yolu. Derin bir nefes aldı tekrar yaşamak için. Genişleledikçe sıkışacak mıydı tekrar yüreği Karanlığın seçtikleri kirli bir yankı olsa da Bir varmış bir yokmuş masaldı sanki... Zarif davrandıkça ihaneti olan beşere önce yok demeyi bilmek edepti besbelli...! Ferdaca |