Soruyorlar bana, aşkı anlat diyorlar, nasıl sevmeli insan, nasıl yaşamalı..?
Neresinden başlıyım bilmiyorum, nasıl tarif ediyim bilmiyorum.
Aklımda hep o diyorum, yüreğimde sadece o. İnsan sevince,
uzaklara dalar gözleri yüreğin de hep onu hisseder.

Nerede olursa olsun, onu ister yanın da. Ne mutlu olabilir onsuz ne de kendisi.
Onun uzağında geçirdiği her saniye, bir sancı taşır göğsünün sol tarafın da.
Yanındayken dünyanın en mutlu, uzağındayken dünyanın en mutsuz insanı olur.
Bazen gülüşü gelir aklına, için ısınır bazen gözleri düşer hayaline, çıkıp koşmak istersin yanına.

"Özledim" dersin, devamını getiremezsin. Ne sözlere dökülür aşk ne de kelimelere.
Kalabalıklar için de yanlız hissedersin kendini, insanlar için de terkedilmiş.
Hep onu düşünür, hep onu hayal edersin. Başını yastığa koyunca, yüzü gelir
gözünün önüne uyumak isteyince, hasreti çöker yüreğine. Ama en kötü geceleri olursun,

gizli gizli ağlarsın. Bir gün hayatından çıkacak diye korkarsın. Herkes uyurken,
sen dua edersin hep yanın da olsun diye. Yüreğine bir sızı oturur, ne yapsan söküp atamazsın.
Bazen birilerine anlatmaya çalışırsın, onu tarif etmek istersin ama kem küm eder susarsın.
Yalnız kalmak istersin, herkesten uzak ama ona yakın olmak istersin. Yanındayken vakit

dursun, uzağındayken, akıp gitsin istersin. Genellikle de tam tersi olur,
onu gördüğün vakitler kısa, görmediğin saatler yıl olur.
Yürekten sevmeli insan dersin, kalbin de yaşatmalı, çünkü ne görebilirsin
aşkı ne duyabilirsin, sadece yaşarsın...