​
Mutluluktan ağlarken, toprağı ıslatırcasına
Efkar sokağına, boy boy aynalar koymuşlar
Sen gidince, kalır mı güller kırmızı
Güler mi, mutluluğa doymayan çocuklar...

Yutkunamıyorum, seni düşünürken maralım
Bu şiir, günlerdir noktalanmasın diye feryadım
Bir sonu gelmedi, sonsuz kırgınlığın;
Başını bulamazken, sonunda parçalandık...

Bizi hoyrata atanların, kemikleri dökülsün!
Nifak tohumlarını ekip; yonmayanlar utansın!
Sıksan içimi her yerden fışkırıcak pişmanlık;
Dışım bir bataklık, içime bundan bakmadın...

Ömrümce unutamam, temiz kalbini
Su döküyorum ardından uzun yolun yolcusu
Ben öldüm, sen öldün, herkes öldü
Yüreğimde ölmeden gel, uğurlar olsun...

Ruhumun tasnifi yok psikologlarda
Beni, değil dünya; ben anlamam
Sende anlama, terket şiirlerime beni
Sarıldım satırlara aratmaz seni.