Bilsen...
Ne kadar tanımak isterdim
Sığ sulardan çıkmayı çok arzu ederdim

Görmeden
Tanımadan, anlamadan
Nasıl emin olabilirdim, miskin haldeydim

Ne kapımı
Çalan olur, ne de ufuk bulur
İnsan gayret etmezse hal zanna esir olur

Beşer
Şemse hasret yaşamaz
Karanlığa, acıya sığınarak hak aranmaz

Uzlet
Tevhidin tahkikine ulaşmayana
Huzur, huşu, tefekkür, tahayyül yaşatmaz

Ömür
Hayata adanmış değildir
Hayat zan, zafiyet için hesapsızlık değildir

Hayatı
Anlamayan, tanımayan
Öteye yabancı giden sefil bir nadan akıldır

Beşer
Öncelikle kendini tanımalıdır
Bahşedilen emanetten bihaber olmamalıdır

Çünkü
Keyfiyet nitelik ve liyakat farkıdır
Liyakat sahibi olmayan, hazzı için yaşayandır

Artık...
Sormam, soramam,
Bunca uzaklıktan sonra kapını çalamam

O an
İçinde bulunduğum
Şartları, mecburiyeti artık sana anlatamam

Hasreti
Firkati, özlemi, çileyi
Feda eden vefasız lekesini kabullenemem

Sen
Bilemezdin
Habersiz bir sadakattin, ümit içinde edeptin

Hiç
Şikayet etmedin
Sabrı, metaneti, samimiyeti nasip edinmiştin

Ben ise
Garbın soluk hücrelerinde
Çaresiz, bizar, imdat bekleyen bir haldeydim

Onca
Yıllardan sonra çekindim
Sılaya hiç dönemedim ben eski ben değildim

Mustafa Cilasun