UMUDUN EŞİĞİNDEKaranlığın içinden çıktım şafak sökerken, Bakıp bir selam verdim, gönlün efendisine. Güneşi karşıladım sabahtan bile erken, Açtım gönül kapımı yarenin kendisine. Ne kimseye baş eğdim ne kaçtım köşe bucak, Umudu umuduma bağlayarak yürüdüm. Kaçındım kin nefretten, sevgine açtım kucak, Her gün yeniden doğdum sanmayın ki çürüdüm. Eyvallah etmem asla, ben kendimi bilirim, Kör kütük sarhoş olup duvarları yıkmadım. Bırakıp gitsen bile bin gider bin gelirim, Öfkeye kapılıp da gemileri yakmadım. Eğer sevdiysen beni, kulak ver her sözüme, Dertlerimi unutup, aşkınla coşuyorum. Sevdanın çemberinden geçerken bak yüzüme, Kollarımı açarak ben sana koşuyorum. Gecenin karanlığı yırtıldı direndik de, Bak şafak atmış canım, içimde büyük coşku. Biz ki onca gerçeği birlikte görendik de, Sevgi ile kaynaştık kalmadı zerre kuşku. Ben Leyla’ysam Mecnun ol, budur sözün kısası, Anlayanlar anlamış, bilenler sefa sürmüş. Riyakarı affetmez, budur aşkın yasası, Bizi bilen diyemez yanlışa meyil vermiş. (İstanbul - 08.10.2017 - 00.50) Leyla İnan |