beraber sövelimeylül ayrılık ayı der şiir doğrudur yapraklar dalını, kırlangıçlar vatanı, bülbül gülü terk eder gider ondan ki... gönlümdeki fırtınalar yerli yersiz savurur durur seni içimde o kadar birikmişlerim var ki, kim inanır onların tükenişlerim olduğuna git demeye dermanı yok dilimin fermanıdır kaderin deyip şükür biriktirmeye alışmış bir kere duyuyor musun? eylül diyorum sevgili yaprak dökümü sanki kanın çekiliyor damarlarımdan içimde bir fırtına, ayrılığa delalet sesiziyorum; hayalin dökülüyor dalımdan kurumuş bir buse dudaklarımda ayrılığın mührü temsili mükellef kılıyor gitmelerimi k o r k u y o r u m bir elvadalık vakit de yok o yüzden gel yitip gitmeden gel söveceğin bir şey varsa son defa beraber sövelim sevgili ayak basamadığımız kaldırım taşlarından tut ki dokunamadığımız yıldızlara erişemediğimiz hayallere kadar beraber sövelim edep bile yitirsin edebini gözlerimin gözlerini yitirdiği bende gayb olmuş ben gibi gelmişine/geçmişine böyle sevdanın beraber sövelim sevgili gel... |