Yalnızlığımın çocuğu
Her sabah yeni baştan doğar
Yalnızlığımın çocuğu Balta kesmez Yıldızlar düşüyor güneşler düşüyor Mutluluk zırdeli bir çocuk gibi kaçıyor Dışarda kalabalık, içerde yalnızlık Belki binlerce kez geçtim Aynı sokaklardan Hep mutluluk hayali Bazen tükenerek Bazen tüketerek Kaçışlar, kopuşlar Düşler aldattı,ağlattı Ilerledik insanlara çarpa çarpa Hayat ya bağırdı ya sustu Adımı sorsalar bilemeyecek anlar yaşadım, yaşlandım Kendinden kurtuluş yok Her bitişin bir tokmak noktası var İçindekini hiç bir zaman tanımayan Bir noktası Var gönlümün Hayat nedense suskun Bu saatlerde Gelen ağlıyor Giden ağlıyor. .. Yine de gözlerim hep deli mavide *Sanırım acılar mutluluğun kendisi.. |