ayyaş kalemkanamaya görsün sızmaya başladığı an yalnızdır her yara ne laftan anlar ne de kabuk bağlar… gecenin en kısır rahmiydi seviştiğim düşler ben yağmur çizdikçe bulut yağdı gözlerime söz yağdı nüshası yoktu kimliğimin sustum sustukça gömüldüm tıp kı sen gibi sessiz bir alfabeye göğüm sığınaksız afet yüreğim rutubet sarmaşığım zehir bal yapmıyor dudaklarım dilim artık kuru bir nehir bir şehir kadar yaralı bir şehir kadar yorgun bir şehir kadar uykusuz bir şehir kadar uzağım kendimden uzağım içimde renksizleşen kelebeklerden yangınlarım sana söndükçe kirpiğimde buz tutar eylül eceli hazan da olsa sararmışlığımın ölmek o kadar da kolay değil bak… bir tek ben kaldım geride bir de bize ayyaş kalemim…. ilhanaşıcıeylülikibinonyedi |