Yaşam denen roman’ın,sonlarındayız artık.
Günler,aylar,seneler,hızla akıp bitiyor.
Siyah beyaz kare de,gör ki neler bıraktık.
Bağımızda baykuşlar,meşk ederek ötüyor.

***
Siyah beyaz kare de,gözler kartal misali,
Ak düşmemiş saçlara,yaş otuz beş emsali,
Bakışlar öyle keskin,olgunluğun timsali.
Yaslandığım bir ömür,yaşam akıp yitiyor.

***
Yaşam çok çabuk geçti,ondan bir haz alsaydım,
Yeniden fırsat geçse,gülistan’a dalsaydım,
Gonca gül’ü severken,bağban’ında solsaydım.
Fotoğraftaki yıllar,gözlerimde tütüyor.

***
Siyah beyaz kare de,gözlerim çok şey seçer,
Tek çizgi yok çehrem de,kader ne roller biçer.
Kimselere diyemem,gönlümden neler geçer.
Dayanmaz hız’a yürek,artık yavaş atıyor.

***
Siyah beyazdı hep,gençliğim resimleri,
Gönlümü çalanların,kayboldu isimleri,
Hiç kimseler kalmadı,yok oldu cisimleri.
Terk etmedi duygular,hep ruhumda yatıyor.

***
Baharları bitirdim,gönül düştü ayaza,
Çok renkli geçen gençlik,döndü siyah beyaza,
Gönül artık yoruldu,gelemiyor hiç naz’a.
Siyah beyaz fotoğraf,çok şeyler anlatıyor.

***
Şimdi artık saçlarım,sakalım da bembeyaz,
Geçmişte yaşadığım,mutluluklar verir haz,
Feyz aldım güzellikten,şairim de az biraz.
Neler kaldı geçmişten,vakit artık bitiyor.



Tuğal KÖSEMEN
12.Eylül.2017