AĞAÇ KURDU
Ne bardağı taşıran son damla oldum
Ne de denizde, son fırtına Aklımın duvarlarını tırmalıyor mantığım Işığa kör ... Karanlığa aydınlık... Ellerim umuda bağlı Yarından tezi yok, iki gözüm Döner belki devran Gün ağarır Yükselir güneş Erir dağ başlarında buz tutan karlar Söner içimizdeki Harlanan ateş... Paramparçadır yürekler Yağı eksiktir, lambamızın Yokluğun molasındayız Işık vermez... Yanmak ve yakınmak nafile Hiç mi hiç karetmez... İnsanın başlangıcı; Adem baba’ ya Sordum, yaratıldın sen Kabil, Habil’i vurdu Bu nasıl oldu Girdi insanlığın içine Girdi içime Özünden çürüttü Özümden çürüttü Bir ağaç kurdu.../Es. 11.09.2017 |
Rakseder ve ders verir gibiydi şiirde.
Kuluyorum sizi. Yüreğine gönlüne sağlık.
Selamlar sevgiler.