Ulan dedim! Ulan
Yine kaldın mı? dım dızlak...
Tam 21 yıl öncesi gibi işte.
Kucağında bir bebek...
Bana dair olan ve bana dair olmayan herşey....
Avuçlarımda bir avuç kadar.
Ne bitmeyen tekrarlar ve tekrardan doğan çokluk...
Çoğaldıkca dahada çoğalan yalnızlık.

Ey yūreğìmi mengenede koyan yalnızlık,
Karanlıklardan doğan nefsin sağırlığı...
Ey kumlara yazdığım ve tek benim bildiğim ismim...
Yokluğun sırça köşkūne sarıp...
kundakladığım kimsesizliğim,
Çığlık çığlıga haykırışlarımı duy artık..

21. yıl, yeni bir 21. Yıl bitimi...
Değişmeyen sessizlik dingin ve vakur.
Ey dilime dūşmeyen suskunluklarımın gūrūltūsū...
Bağı çözūlmemiş sözlerimin tutsaklığındaki zaman
Kendime esir dūşūşūmūn yıldönūmūmūdūr bu?
Dipsiz kuyulardan çık önumde ışık ol artık.....

Kucakta bir bebe beyaz tenli yumuşak...
Ardı ardına duvarlara yaslanmadan yūrūyen sen...
Ardında seslenen sessizlik...
ve seslerden seslenen haykırışlar...
Ey cehennemin kör kuyularından sökūnūp...
gelen kim.
Kim ile kimliliğim...
Onca kim içinde tek ben kimsesiz.
Ufukta parlayan kutup yıldızı ve onun...
Kuzey soğukluğunda ki kör yoldaşlık,
Milyarlarca yıldan yeniden doğ
Umuduma tan aydınlığı ol artık....

Ūçūncū 21 son, ve en zor son...
Bebe 21 yine bembeyaz ve yumuşak...
Son 21 i koşuyor yelkovan...
Ve ona dair olmadan, sabırsız geçen zaman.
Yol karanlık, menzil dar, ufuk kapalı
Ne yarınlar var, belirli, belirsiz belirsizlik.
Ey ömūr ağacının celladı hayat...
Koştukça uzaklaşan sevgi...
Sevgilinin sahte yūzūndeki örtū...
ve sevginin çoğalan yokluğu....
Yūreğime hançer ol, kan revan et göğsūmū
Bir kızıl gūneş ol, doğ gayrı...
buz tutmuş dūşlerimi sıcaklığınla erit artık...

NOGAYTŪRK