Bir Muhsin vardı kapatma güneşimi diyen,
Zalimin karşısında aslan gibi kükreyen.
Ser veren, can veren davasını hiç vermeyen,
Bir Muhsin vardı ki Şarkışla’da beklemeyen.

Anlayamadılar ne seni, nede davanı,
Unutmayız seni kar üstünde bırakanı.
Acılar içinde geçti ömrünün her anı,
Biz tanıdık kahpeleri artık sende tanı.

Biz davayı seninle gördük, seninle bildik,
Yoluna yolumuz sözüne sözümüz dedik.
Sen hücredeyken biz zikirler de beraberdik,
Rüzgar estiğinde seninle gezmek isterdik.

Huzuru hep sonsuzlukta vuslatta düşündün,
Betonlarda değil de kar üstünde üşüdün.
Peygamber çiçeklerini rüyalarda gördün,
Doğmasın güneş artık ümitlerini gömdün.

Keş dağları geçit vermez bulmasınlar diye,
Nasıl kıydın yiğide söyleyebilsen niye.
Bulmak için kansızlar çıkarmışlar devriye,
Yüz binler arkanda senin için ölesiye.

Bulmasınlar artık yalandan yardım gelmesin,
Enkazımda bırakın beni kimse görmesin.
Üzüntüm sevdiklerim düşmanlarım bilmesin,
Bir yiğit vardı diyin, adı; Sivas’lı MUHSİN…..


Sadık KARADEMİR