Kanını ısırarak koşuyorum terasa
kendimden fazla cesurum
bakireliğini ürkütüyorum kadınların
ayaklarımı yerden keserek
dahası ben kaçıyorum taşların kabalığından
ağzının tersini dişleyerek
nedenini biliyorsun
yalnızca sahici olan bu
eskisi artık nefti
aramız mort kelimelerle mahcup
ayıplanması insanca mâlum şarkıların
bizi ifşasını hesaba katmıyorum bile
hastalığım dişime kök salacak kadar katransa
gözlerini hangi kuşkuyla öpmeliyim


benden saklamalısın elmayı niçin ısırdığını
bakışırsak durulur mu suların bulanıklığı
sakallarımdan süzülen kaşıntı diner mi taramayı kesersem
uzaktasın
kum saati kırk bir santigrat hizasında
uz gittik göğe rastladık
İsa ata bak
fişlerin asılmış kenarları
beyaza çalan fuşya
parmağımı matta’yla tuzlayan havari
ne kaldı geride demenin üşengeçliği
hep bizi boynuzluyor
toplanalım ve beşe katlayalım günahlarımızı


mızrakların ucunda kur’an sahifeleri
öcümüz alındı
ciddiyete sarkıyor vaka
kûfe’nin sularına karışıyor sakil kanım
kim kıydı anamın diline
kalkın konuşalım
kalkın kanalım hep beraber hançer ısırığına
uyandıralım bu şehrin gözlerini
kulağımda çanlar uğulduyor çünkü
kutsal anahtar teslimiyeti
ayılarak rengimi değiştiriyorum mezarlığın şeceresinde
kuşlar kanıma üflüyor yarık damarlarıma konarak
yüzünü şuursuzca boğuyorum
vakti geldi


Lhasa de sela’nın bronz sesi vuruyor alnına
bakmanın kirpikleri bileklerimde
başka kadınların gözlerinden ayırabiliyorum ağlamalarını
gözünün etten kılıfını arıyorum
gereğinden siyah
latin amerikayla kardeş oluyorum
da
niçin benzemiyorum çingenelere
bakarak soruyorum gözlerine