Sonbahara konuk bir yaz akşamı,
Ağaç dallarında rüzgârın sarhoşluğu,
Kanat çırpışında serinliğe hasret kuşların.
O özlem duyulan anında zamanın.
Bin yıldır hasret gibi güzel havalara insanoğlu.

Hiçbir çocuk yaşamamış gibi bu dünyada.
Hiçbir hayvan, hiçbir bitki...
Öylesine acınası bir hal var ki,
Zerre huzur yok insanoğlunda.

Yere düşen her yağmur tanesiyle büyüyen başak.
Solmaya mahkûmmuş gibi dünyada.
Daima meşakkatli dik bir yokuşta,
Süvari misali dörtnala koşsa da,
Hep yerinde saymaya mahkûmmuş gibi insanoğlu…

Ah bir mümkün olsa mutlu mesut yaşamak,
Aşklar saf dostluklar baki kalsa.
Sadece düğünlerde geçerli olsa ağlamak,
Oda mutluluktan olsa,
Kavuşsa sevdalı yürekler,
İmana gelse katı yürekli ebeveynler.
Kanlı bitmese hiçbir tartışma.
Nereye kadar sürer bu böyle.
Yeter uyuduğun, uyan artık insanoğlu.