Mor salkımlı çiçekler
Yüz çevirirken, güneşin karanlık yüzüne
Ahenkli bir ses iniltisi gibi
İçimde homur dayan, korku seli
Geceden çıkmış baykuşlar gibi,
Kurtlar sofrasına oturanlar gibi,
Hiddetlenmiş gibi,
Yüzümdeki çizgiler, çatlamış bir roman gibi
Sinir hatları çekilmiş gibi
Hiddetle çığlık atmakta
Sevdanın korkusuz seline
Çirkinler , güzelleri severken
Dünyanın tersliği
Beni sensizlikte yakıveriyor
Hele de bu anlaşılmaz susuşun
Beni yedi bitirdi
Kalbim yeteri kadar kaos gördü
Bir de senin bu tavırların yok mu
Acemi aşıklara benzetiyor
Bu ben deki beni
Her yanımda volkanlar patlıyor
Başımdan soğuk ecel terleri dökülüyor
Bulutsuz bir gök gibi
Göz yaşlarım derinden akıp
Mecnun’un yaşlarını döktüğü
Çöl tarlalarını suluyor
Hazreti Yusuf gibi
Kendi içimdeki kuyuda, yalnız kalmışım
Derinden of’lar çekiyorum
Limitsiz bir rüzgar içinde
Ritmik bozukluklar tutuyor kalbim
Yutkunduğum boğazımda kalmış
Bir kıymık gibi
Sensizlik ve sessizlik rüzgarı estiriyor
Çaresiz dünyama
Kehribar karanlığında
Sussuzluğum, iyice kendini azdırmış
Yüzümdeki çirkinlik ifadesi
İyice kendini dengesizleştiriyor
Özlemlerim desin ama
Özlemlerim sensizliklerde ölüyor

Bir ağaç nasıl
Sonbaharın gidişini
Bayram kabul ediyorsa
Bendeki sen, benim bayramım
Her geçen, şu vakitsiz saatler
Tersine dönmeyi bilmiyor
Usulca ve çaresizce
Bana bahşedilen ömrün, doruk noktasındayım
Ama felaket diye
Adlandırmak değil bunun adı
adı
ancak
SENSİZLİK olur....