YAŞAMIN KAYNAĞINI İZLERKEN
Saatler aydınlığı gösteriyordu,
Yitik bir seherin gölgesinde. Fırtınalı bir gecenin son demleriydi, Tepeden tırnağa beni bürüyen sabırsızlık. Hafif bir yel okşardı, Masumiyetine adanmış yüzümü. Anbean yaklaşıyordu, Çığlığımın dilegelmesi. Gözlerim ufukta , bedenim Nemrut’ta, Yüreğim yitik bir aşkın peşindeydi. Yavaş yavaş belirmeye başladı, Bütün görkemi ve cömertliğiyle yaşamın kaynağı. Gökkuşağının bütün tonlarını, Bütün duyguların berraklığını Ve de bir çocuğun kir değmemiş Sevgiye muhtaç bakışlarını gördüm, Orada, o zirvede!... Süleyman ÇETİNKAYA |