ferritiniflah olmaz artık yürüdüğüm sokak cüzzamlı taşlara sürdüm tenimi ve terimi kırk tas suyu yıkadım bir günahla bir günah etmedim aç kalan geceler leş kokan hüzünlerimle beslendi annemin rahmiydi boğulduğum ilkin içtim suyunu tutunmanın safi bir ağlayışta kabullenmediğim dünya emdiğim süt kundaklandığım bez gördüğüm rüya attığım adım söylediğim ba-ba ... küskün ve kederli yaşımı ipekten gitmeler dokudu taylarını doğurdum durmadan ağlamalarımın nihayet duracak eşya ve insan peygamber devesi konuşacak kaktüs kuyuya bağışlayacak suyunu kum çölü terkedecek ve Tanrı kızacak birgün çektiğim acıya ..... ( berenis) |
"aç kalan geceler
leş kokan hüzünlerimle beslendi" Müthiş.
Bütünüyle güne gelecek kadar güzel bu şiir...