Ben küçük bir adamdım
dağlarım vardı nehirlere çıkan
dağın arkasına varan güneşi alırdı avucuna
içlerinde gezinirdi güneş avuçlarının
uykuya daldırırdı istese
istese karanlığı yar yapardı aydınlığa
gecelere beyaz yalnızlıklarla koşardı
istese...


Ben yalnız bir adamdım
kalabalıktı yanlarım
ruhumdan irkilen aşkım vardı
yanlış bir aşktı
şizofreni bir mahreme duyulan
mahremden öteye bir yol vardı
gözlerinin göllerinden geçen
ben adamdım yalnızdım
kırılgandım
surat yapsa suretim
kendimsizliğimi suçlardım
uçardım göklere
gökleri arardım
onun gözlerinde
geceyi kahverengiye sata sata çıkardım düze
ben yalnız bir adamdım
tektim
sorsalar ilkimde kaldım
ilk aşkın sonu yoktur dedi
şair oldum
uçurumdan düştüm
ilk aşkımın canına kast ettim
ben düştüm kalktım da
yine de ilk aşkımı yaşattım
öldüm onun yaşamında yaşadım
ama yine de ben yalnız bir adamdım
kendi ölümümün kıyılarında gezdim durdum
seneler boyu gezdim
yedi sene verdim ömrümden
hala da yedi seneme pişman bakmadım
yalnız bir adamız diye sevemez miydik?
ben bir adamdım
yalnızdım
kalakaldım
uçurumdan atladım
öldüm
yalnız ve ölü bir adam olarak kaldım.