BEYHÛDE ŞİİR
vakit: târifsiz bir hüzünkârlıktı
sensizlikten yakınıyordum ısırgan otlarına nâfile çağlara açılmış gözlerimle hakikatli iki lâfın hasretliğini çekiyordum daha neler neler düşlüyordum ki taammüden vuruldum gün ortasında ömrüm düyuna kaldı sözüm ise mahkemeikübrâya oysa ayrımındasın: melâl okyanusunun uslanmaz oğluyum ben aman vermez fırtınalarla boğuşa-çarpışa yaşadım yaşadığımı akıverseydin yıldızlarca önce göğsüme ütüsüz gömleğime siyahtan daha siyah gülüme evrenin tözünde çınlayan akkavaklarca fışkın verseydin gün: üç öğün, beş vakit sevindirik kılsaydın beni olmayacaktı bunların hiçbiri hiçbiri akik taşı tavrında parlayacaktım (*): Çıkın, Aralık 2000, Sayı 9 |