Edebiyat son kale’m...

Zan altında mahrem,
Dokunaklı bir tebessüm iliştir hadi,
Demenin bedeli ne sükût ne de ölüm,
Sevgili.

Zehir zemberek tokuşan isyanları ahvalin,
Kanayandan ziyade kandırıkçı imgelerin de tehdidi.
Hadi, dercesine yorgun iç sesi
Edinilesi bir kayıtsızlık:
Kaçan kovalanır misali madem hüzün,
Koşmalı deliler gibi,
Kovuşturmalı da gizemi
Ya da boş ver gitsin, demelerin mealinde
Yorgun bir izlek iken büründüğüm…

Öldürmekse,
Önce hangisini ihbar etmeli?
Yüz görümlüğü bir aşkı milat bilip
Yorgan döşek serildiğim kinli ibresini mi
Yalnızlığın?
Yoksa yoksa defolu hecelerle
Yoğurmaksa bahar belleyip hazanı?

Andıkça dünden misal,
Sordukça yarınlara meyyal,
Zan altında işte zaman
Ve kimse darda kalan,
Metazori bir mutluluk
Biçilen payına;
Kanat takıp düşmek peşine İlahi Aşkın…

Deme asla deme;
Mutlak mutluluğu kim taşıyorsa rahminde,
Hadi, doğur artık şu illet lenduhayı,
Karanın da zehrin de nefretin de canı cehenneme…
Beyhude be güzelim:
Hem israf et ömrü
Sonra da çalımını at Azrail’e.

Tam takır aklın mantık dâhili,
Zafiyetlerin Tanrıçasıyım işin aslı,
Kekremsi gölgelerden alamazken gözümü,
Kararan günün kim bilir kaçıncı
Hücresi?

Önce edindiğim
Sonra da sonlanmayı beceremediğim:
Korkulardan müteşekkil,
Zımba gibi oysa aklın izafi mülkiyeti;
Görünür görünmez kaybolmayı;
Sever sevmez de solmayı maharet bilmiş
Çiçek misali…

Zifiri hem de nasıl,
Al koynuna olmadı at en derine…
Tehditlerden kopup gelen hangi karartı ise
Tenkit edilesi bir özür mü yoksa
Beyan ettiğim hüzün?