Ah! be Ahmet abi
Ben birgün ölürsem, sokak çocuklarına umudu anlat, sevgiyi anlat


---
İçime tepe taklak düştüğüm günden beri
Kan tükürüyorum Ahmet abi
Bak aşağı mahalleden duyulan öksürüğüm
Bu yarım yamalak ayak sesim
Cılız bakışlarımda dünya soluyor be abi
Ömrün son peronu bu
Paslı trenlere hayallerimi yüklüyorum
Zambaklar Ahmet abi
Onlar ve papatyalar ne kadar da değersiz
Oysa Zehra’nın saçlarında hayata anlam katıyor
Bak gözlerini yine kaçırıyor abi
Onursuz bir akşam daha kalbimi ezerek
Canımdan, gençliğimi biçerek geçiyor
Avuçlarını öptüğüm yalnızlığım
Karanlığın öz evladı
Kötü konuşup, vurma be abi, yapma be abi...




II. /



Nerede kalmıştık Ahmet abi?
İşte böyle diyordum, her şey bildiğinden biraz daha öte
Çağır gelsin geçmişi, gelmemişi,geçmemişi
Otursun şöyle karşımıza, gam aksanlı yaşanmamışı
Ahmet abi çayın canı acır mı?
Tütünsüz diplere çöküp, öyle acırmış işte insanın damarları
Babam anlatırdı, tabutluk fikirleri kırmış hep sağlam kafaları
Delirmek hakkım sabittir
Şimdi sen dinliyor gibi yapıyorsun ya
Ben burada dahi yokum, zaten sana da anlatamıyorum
İşte böyle be abi
Geçenler de bir su’yun peşinden gittim
O aktıkça kalbimi ark ettim
Bilgeler rengini sordular , aşk ötesi nedir ki dedim
Ahmet abi topraktım, suya karıştım
Şimdi tam hayata layık çamur oldum
Ben oldum abi...




III. /




Ahmet abi, ben dünyanın yabancısıyım, korkuyorum bak
Hani öyle dik duruşlarım falan hikaye abi
Benim için birşeyleri hafızanda tut
Unutkanım ben , ilk beni hatırla
Terk edilmiş mezar gibi, çehresi zindan gibi içim
Ahmet abi, elimden birşey gelmez
Ne olursun beni herkese yetiştirmeye kalkma
Geç kaldım bak son otobüse
Erkendim şah damarından kopan yollara
Kim çaldı ağzımdan nefesimi
Kim koparttı rezilce ruhumdan canımı
Adressiz bir hayat, yanlış kapının önünde duruyorum
Korkuyorum Ahmet abi
Biliyorum bitmeyecek bu uykumu bıçak gibi kesen hesaplarım
İnsanların hepsi delirmiş
Herkes çoktan kendini yüzlerce yıl aşmış
Geç kaldım yine herşeye
Kimin namına açar hala bu umut misali zambaklar
Beyaz, mavi şarkılar kimsesiz geziyor sokaklarda bak yalın ayak
Kimse sahiplenmiyor, artık kimse de yaşatmaz
Eski korkular var ceplerimde, düş kırıklarım örneğin
Kaç geceyi karış karış adımlarım
Bu öfke, bu kin bu keşmekeşlikle
Çıldırasıya ağlayasım var
Yerin dibine koşar adım inesim
Belki bir rüzgar, lodos gösterir haritada yerimi
İnce hastalık yüklenmiş kamyonlar toz duman
Uzaklar çağırır, neresi olduğunu bilmem
Katran yanıyor içim de, bırak beni içim cehennem yeri
Işıkları söndür saatler zamana düşman
Bak akrep yelkovanı katlediyor şu köşe de
Müstesna bir karanlık başlıyor,
Hadi be abi, sen git, sen git Ahmet abi, git !
Ben yalnız da ölebilirim...