Mevsimler değişirken durdun aynı kararda
Tam elli beş yıl geçti bıkmadın mı zarar da
Ne aklın var ne fikrin… İz’an zaten firarda
Ne birazcık kısaldım ne santim uzuyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum

Harcıâlem yaşa git millet vatan nedir ki
Uslu otur rahat dur sana batan nedir ki
Neyine gerek senin soyun Ata’n nedir ki
Oturdum şiir yazdım methiye diziyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum

Aldırma bu dünyaya gördüklerin bir oyun
Hiç tuzun kurudu mu? Yaladı keçi koyun
Muhalefet ettin de sanki uzadı boyun
Kurulu bir düzen var düzeni bozuyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum

Her biri bir ulema daha dünkü hödükler
Âlimlere ders verir olmuş aklı güdükler
Sanki çoban kavalı öter durur düdükler
Ah kafam sersem kafam hep seni eziyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum

Kısmetine çıkana hakkımdır madem dersin
Görmeyene şehla de şehlaya badem dersin
Karakolda şaşırma buyrun ifadem dersin
Ve nihayet anladım… Galiba çözüyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum

Belki gönlün geniş de dünya ondan da geniş
Her yokuş karşında muhakkak vardır iniş
Belki de diyorsunuz Erdal bu ne serzeniş
Anlayan, okuyan yok ne diye yazıyorum
Bu nasıl bir sersemlik kendime kızıyorum