Sen,ilk cemre gibi düştüğünde toprağıma hayat denen büyülü şarkı dudaklarımdan umutla çıkıyor.Siyaha veda etti kelimelerim ve artık güneşi kucaklıyor sözlerim.Bu satırlar varlığına her gün şükrettiğim Barış Yıldıza ithaf edilmiştir.

Ellerin koca bir kent...
Ve uzaklaşırken arkamızdan dörtnala,
Çığlık çığlığa koşuyoruz ipeksi bulutlarda.
Şiirsel bir yağmur dökülüyor gökyüzünden
Nar ağacı çatlıyor orta yerinden.
Umut,düş ve barış dağılıyor tanelerinden.
Ve sen
Bahar yükselirken avuçlarının çizgilerinden,
Şekiller oluşturuyorsun yeryüzünde.
Her bir şekil,
Kent meydanlarına dağılıyor,kaldırım taşlarına.
Her şekilde sonsuz bir beyazlık…
Her beyazlıkta kuşlar uçuyor karanlığa karşı dans ederek…
Sen sevgilim sen,
İstanbul gözlerine hapsoluyor uykularında.
Surlara tırmanıyor ışıklı altın kuleleriyle mehtap.
Kızkulesi beşiğini sallarken yıldızların.
Yine ellerin yazıyor sükunetini denizlerin.
Gel gidelim evrenin tam ortasına.
Bütün çocukları toplayalım bir tekerleme içine,
Şeker kamışları,şarkılar,gülümseyişler eşliğinde.
Güller bırakalım dağlara.
O güller ki sevgilim,
Avuçlarında açar .
Çizgilerinin güzelliğinde hayat bulur toplamı.
Haydi gel gidelim.
Bir düş kuralım birlikte.
Bir düş kuralım sevgilim.
Sevginin tüm kalplere indiği,
Aşkın devinimsel coğrafyasında.
Bitsin silah sesleri!
Dinsin karanlıklar!