RUHU BOZUK İNSANLIK

yalnızlık
en çok ta içinde kaybolduğum
zincire vurulmuş kalabalık yalnızlık

kendini bulmak istercesine sarhoş
belki bir sigara içimi
belki kırk yıla sirayet kahve hatrı
ya da
buruk bir tebessüm hatırlatır köhneyen yalnızlığımı
ki görmedim hiç
yalnız kalanın çokluğu nakşettiğini

oysa ben
örselenmiş bir yürekle
yüklemsiz özneleri
bazen hiçliği
resmederek karanlığı bazen
görmezden gelirim içimdeki aydınlığı

marifet bu ya
öylesine inat
öylesine öfke dolu
her şeye asi düşerek
ince, ince nakşederim yalnızlığı

kim bilir
belki de kıyak geçiyorum kendime

insanlık denen şirret
içimde bir çözelti
dokunmaya gör
en karanlığından
en aydınına insan diyorum

olmadık zamanlarda
istifliyorum içimde
ruhu bozuk
bedeni çürümüş insanlığı

öncekilerden kurtuluyor
yalnızlığı buluyorum

Efkan ÖTGÜN