I

Günler geçti yavrunun ölümü üzerinden
Allah uzak etsin üç kardeşi benzerinden
Onlar ve anneleri yaşadı güzel günler
Geride kalmıştı acı dolu soğuk dünler
Çok çabuk alıştılar eve ve kanepeye
Tırmanıyorlardı dolaba hatta tepeye
Kardeşlerin keyfine ise diyecek yoktu
Üç öğün önlerinde nefis yemekler koktu
Yaşlı adam elinden geleni yapıyordu
Masum kediler, ona adeta tapıyordu
Buna rağmen garibti Cemil beyin mizacı
Somurtmasına sebep, maziden kalan acı
Unutamıyordu hiç, duyguları kanardı
Uzun kirpiklerini, gözyaşına banardı
Odanın her yerinde çerçeveli resimler
Arkalarında ölüm tarihi… ve isimler
Anne kedi devamlı gözlerine bakardı
Mutlu edeyim diye, kucağına çıkardı
Üç şirin, küçük yavru farksızdı çocuklardan
Oyuncaklar yapmışlar kırmızı boncuklardan
Koşup durdular her gün üzerinde halının
Canın yanında değeri yok dünya malının
Mutluluğa biçilmez, ne paha ne de değer
Bu canlılar sevmeye, saygıya inan değer
Cemil Bey çıkamadı mazinin kovuğundan
Başka bir insan olmak, istedi olduğundan
Fakat kurtaramadı, yakasını maziden
Hayaliyse farksızdı eli mahir terziden
Yıllarca dikiş attı kanayan yarasına
Mesafe koyamadı, maziyle arasına
Ana kedi üzülüyordu onun haline
Bazen patilerini, koyuyordu eline
Hayvanlar da hisseder sevinci ve kederi
Çünkü onların da var kalbi, canı, ciğeri
Öyle olmasa kedi, köpeğe saldırmaz
Zayıf yavrularını yediğinde aldırmaz

II

Yaşlı, bir akşam eve morali bozuk döndü
Oda karanlık oldu; sanki lambalar söndü
Her yeri kasvet sardı, buza döndü hanesi
Vardı mutlaka hüzne, gama bir bahanesi
Kedilere bakmadan, direk gitti yatmaya
Niyeti yoktu bu kez, gariplere çatmaya
Yatağın kenarına oturdu ve ağladı
Kollarını da dizin üzerine bağladı
Konuşmaya başladı, başı öne eğilmiş:
»Anladım ki mutluluk benim hakkım değilmiş.«
»Eve gelmek içimden gelmiyor, ne yapayım.«
»Yalnızlık kaderimden bana düşen tek payım.«
»Kitapları severdim ve şiirler yazardım.«
»Hayal âleminde daima gezip tozardım.«
»Şimdi elim gitmiyor, kaleme ve kitaba.«
»Dilim varmıyor ama bunadım mı acaba.«
»Pencereden bakanlar; bir ben, bir de çiçekler.«
»Onlar da yapayalnız; nerede kelebekler?«
»Eşyalarım çok eski, duvarlar dökülüyor.«
»Her rüzgar estiğinde kiremit sökülüyor.«
»Bu köhne hane, bir gün şu başıma çökecek.«
»Eşim dostum var mı ki de gözyaşı dökecek.«
Yanaklarını sildi ucuyla mendilinin
Hali söylüyordu sakladığını dilinin
Aklına geliverdi birden fare zehiri:
»Bu defa olmayacak ecelimin tehiri.«
»Haftalar oldu var mı kapımı iten biri.«
»Eşimden sonra bilmez evim misafiri.«
»Belki ben hatalıydım, belki de başkaları.«
»Şu bir gerçektir: insan sever yalakaları.«
Üç defa hasta gibi boğuk sesle öksürdü
Sonra parmaklarını, dudaklarına sürdü:
»Doğruyu söyleyeni yanlarından kovarlar.«
»Sahtekarın ayağını yıkayıp ovarlar.«
»Öğretmen iken seven yoktu bu Cemil Beyi.«
»Ş i ş i r m e puanla, geçirmezdi talebeyi.«
»Avantadan not veren hocalar baştacıydı.«
»Düzene yalakalık, hepsinin amacıydı.«
»Cemil bey yanlış yaptın, sisteme uymalıydın.«
»Milleti hiç acımadan sen de soymalıydın.«
»Din kültürü hocası oldun, neye yaradın?«
»Çözümü beyhude dinde, ahlakta aradın.«
»Talebelerin ne yaptı, soymadı mı ülkeyi.«
»Çiğnemediler mi, dürüstlük gibi ilkeyi?«
»İnsan bir şey yapıyorsa sağlam olmalıdır«
»Yarım kalmamalıdır, eser tam olmalıdır.«
»Yetiştirememişsin, Cemil Bey talebeni.«
»Çok normal değil mi, aramıyorlarsa seni.«
»Evet tek suçlu benim, şimdi doğru söyledim.«
»Senelerce hep başkasını sert sert peyledim.«
»Toplum ne istediyse, hep onu verecektim.«
»Ahlaksızlığı değil; edebi yerecektim.«
»Yama üstüne yama görünce her donunda.«
»Ah inatçı Cemil bey, akıllandın sonunda.«
»Geçmişimi silmeden olamam ki bahtiyar.«
»Artık dünyaya v e d a etmeli bu ihtiyar.«
Bu esnada »Huzur kanaattir.« dedi biri.
Bütün ruhunda, yayıldı korkunun tesiri.
Ses kapı tarafından geldi…Bundan emindi
»Kim o?« diyerek yavaşça yatağından indi
Kapıya yaklaştı ve kolundan birden çekti
Gördüğü varlık hayal değil; katî gerçekti

S/ÂYE (20:08) 23 NİSAN 2017 / ESKİŞEHİR