Hayat denen labirent, iç içe geçmiş sokak,
Dolanıp durmaktayım, bir mucize umarak.
Girdiğim tüm yolların, sonunda kapı-duvar,
Ruhumda derin korku; her köşede pusu var.

Betonlaşmış yapılar, taş kesilmiş mekânlar,
Rengârenk ışıklarla göz kırpan camekânlar.
Etrafımda gölgeler, davetkâr ve sırnaşık,
Sarılmayı dileyen, zehir saçan sarmaşık!

Boyun bükmüş siluet, hayal meyal seçilen,
Kaldırımda bir günah, bakılmadan geçilen!
Hemen yanı başında, titreyip duran çocuk,
Çakmak çakmak işlemiş, bakışlarına soğuk.

Perdesiz pencereler, ardında şuh kahkaha,
Arsızca çağırmakta: “görsen neler var daha!”
Tarumar bir hayatın, batan can kırıkları,
Boğulmuş feryatların, derin hıçkırıkları.

Korna, müzik ve çığlık, anlamsız kakofoni,
Vurdumduymaz insanlar, dram yüklü ironi!
Gökyüzü kara kara, bulutlarla kaplanmış,
İhanet keskin hançer, yüreklere saplanmış.

Bedenlerle birlikte, kirletilmiş nice ruh,
İnsanlıktan nasipsiz, zillet içinde güruh!
İki çözüm sunmakta, “ya hicret ya da işret”,
Hem arsız ve cahil, hem de şirret mi şirret.

Şartlara yenik düşüp, “teslim oldum” yerine,
“Gerçeği kabullendim”, teselli veren cümle.
Afyonlanmış beyinler, saçma sapan hurafe,
Hakikatle araya, konmuş korkunç mesafe.

Ne gül var bağlarında, arz-ı endam eyleyen,
Ne de bülbül bulunur, yâre beste söyleyen.
Yazılmış hikâyeler, ya nesir ya da nazım,
Sızlayan vicdanları, avutmak için lazım!

Bu nasıl bir dünya ki, her şeyi sahte, yalan,
İnsanlık yağmalanmış, yaşanan vahşi talan.
Unutulmuş kavramlar, akıl, erdem, feraset,
Hiçliğin sarmalında, hüküm süren esaret.






Önümüzde uzanan, iç içe geçmiş yollar,
Sanki pusuda avcı, her an yolumu kollar.

Kilitlenmiş kapılar, uğraşsam da açılmaz,
Korku salan ahtapot, kollarından kaçılmaz?

Tüm çabalar nafile, görünmez tek bir ışık,
Ruhumun iz düşümü, her yer karmakarışık.

Bu keşmekeş içinde, “belki” deyip seçtiğim,
Kendi ayak izlerim, üzerinden geçtiğim.

Dönüp dolaşıp yine, geldiğim hep aynı yer,
Hayatın labirenti, kısır döngüymüş meğer.

Çırpındıkça yutmakta, çamur deryası batak,
Bir dal bile bulunmaz, canhıraş tutunacak.

Ardımdan koşup duran, talih denen körebe,
Nesebi meçhul bela, doğurtan nankör ebe!

Ayağımda zincirler, sırtımdaysa onca yük,
Önünde türlü engel, hepsi boyumdan büyük.

Merhametsiz bu dünya, tüketir dermanımı,
Yine de vermek bilmez, azatlık fermanımı.

Müebbet mahkûmuyum, ne af var ne de aman,
Çektiğim bunca derde, merhem olur mu zaman

Hüsrana dönüşürken, kurduğum bütün düşler,
Görün ki mahzun gönlüm, hala neleri düşler.