O kadar yalnızım ki;
İçimde yalnız sen varsın,
Dışımda ise bir tek sen yoksun.
O kadar çaresizim ki;
İçimi varlığınla,
Dışımı ise yokluğunla yakıyorsun.
Yok yok, bu böyle olmaz.
Hayat bu şekilde,
Mümkün değil sürmez.
Çünkü ne benden gidiyor,
Ne bana geliyorsun.
Ne aklımdan çıkıyor,
Ne yanımda kalıyorsun.
Dünya ile güneş gibiyiz.
Ne bir adım ileri,
Ne de bir adım gerideyiz.
Ne çemberin içinde,
Ne de o çemberin dışındayız.
Aynı eksen etrafında,
Dönüp durmaktayız.
Bak sevgili,
Kaç yılımız heba olup gitti.
Bak gençliğimiz tükenip bitti.
Gayrı ölüm bize an kadar yakın.
Söyle hala nedir bu inadın,
Nedir bu öfken.
Ben o eski ben miyim.
Görmez misin,
Bir ayağı çukurda biriyim.
Ölümün eşiğinde bir faniyim.
Ya al artık kendini kurtar benden,
Bari bendeki sen yaşasın.
Ya da gel artık,
Hasretimi bitir kökten.
Bu can seninle yaşlansın.
O kadar zordayım ki;
Seninle sensizliğin arasında,
Varlığınla yokluğunun ortasında,
Ölümle yaşamın kavgasında.
Yazıktır öyle uzaktan seyretme,
Günahtır bu cana,
Bile isteye kasdetme.
Bilirim mümkün değil,
Gayrı beni sevmezsin de,
Bari biraz merhamet et.
Al kendini benden,
Sonra da tut bu canı defnet.
At bir avuç toprağı üzerime,
Beni gömdükten sonra,
Kime gideceksen yine git.
Ben öldükten sonra,
Kimi seveceksen yine sev.

Celal BAHAR