sevmedin
sen beni hiç sevmedin
düşünmeden kalp kırmalarından yavaş yavaş parçalamandan gece batan güneş gibi dibe gömmen sesini kulaklarımda çınlarken hep duydum kovmalarında kaldırım taşlarına işledin beni şahittim ruhuma yalnızlığımı sırtımdan vurdun beni hiç sevmedin güneşin gölgemi yakmalarında karanlığa bürünmüş yıldızlarda beddualarında bekletmelerinde ihtiyacım olduğunda gitmelerinde aşağılayıp iftira atmalarından belliydi sevginin senin durağında durmadığı mutsuz olduğumda hep mutluluğun sevmedin beni hep sever gibi yatın ben hiç anlamadım içindeki kinle besledin beni kalpsiz sevgisiz gecelerde yetim bir çocuktum kimseye sığınamadım hep yalnızdım sense yakıştırıp durdun kendinden başkasını sevemezsin akıl sadece kafada değil kalptende olmalı çünkü akıllı sevmeli aklı havada olanı değil |