sen beni hiç sevmedin
düşünmeden kalp kırmalarından
yavaş yavaş parçalamandan
gece batan
güneş gibi dibe gömmen
sesini kulaklarımda çınlarken hep duydum
kovmalarında kaldırım taşlarına işledin
beni şahittim ruhuma yalnızlığımı
sırtımdan vurdun beni hiç sevmedin
güneşin gölgemi yakmalarında
karanlığa bürünmüş
yıldızlarda
beddualarında bekletmelerinde
ihtiyacım olduğunda gitmelerinde
aşağılayıp iftira atmalarından belliydi
sevginin senin durağında durmadığı
mutsuz olduğumda hep mutluluğun
sevmedin beni hep sever gibi yatın
ben hiç anlamadım içindeki
kinle besledin beni kalpsiz
sevgisiz
gecelerde yetim
bir
çocuktum kimseye sığınamadım
hep yalnızdım sense yakıştırıp
durdun kendinden b
aşkasını
sevemezsin akıl sadece kafada
değil kalptende olmalı çünkü
akıllı sevmeli aklı havada olanı değil