Hasretin arşına varıp dayandım
Çırpındım çıkmadan düştüm belalım
Özlemin harının korunda yandım
Bin feryat figanla piştim belalım

Yapraklar takvimden avare geçti
Seneler dert oldu ciğerim biçti
Böğrümde çok derin yaralar açtı
Vuslatın peşinden koştum belalım

Asuman’da yıldızlar söndüler o an
Yokluğun ardında çok yandı bu can
Damardan çekildi kurudu tüm kan
Ölmeden kâbrimi eştim belalım

Bir karış öteye gitmedim senden
Kavruldum nicedir bu garip tenden
Serden usandım vaz geçtim bedenden
Menzilden ayrılıp şaştım belalım

Maviye karadan kuşandım örtü
Derinden akıttım zehirden tortu
Öfkem niyetimi ortadan kertti
Bendimden dolupta taştım belalım

Günü gece saydım aymadım daha
Nefretim kadere hep geldi şaha
Kâbüslar rüyamla vardı nikaha
Zihni’mden kürkredim aştım belalım

Mehmet Kılıçel