Yaş akmıyor gözlerinden,
Güçsüz olduğunu göstermek istemiyor,
Saklıyor yüreğinde ki acıyı,
Gözlerini kısarak Hüseyin’ne gülümsüyor.

Ama aslında öfkeli idi,zor tutuyor kendini,
Lakin biliyordu,biliyordu güzel kardeşinin öleceğini,
Çünkü kulaklarında çınlıyordu dedesinin sözleri.
Keşke,Keşke babam burada olsaydı diyordu,
Zülfikar’ını çıkarsaydı,korusaydı ya oğlunu,
Herkes korkardı onun heybetinden,
Kafirin tohumu,çekinirdi hazreti Ali’den.

Biliyordu hazreti Zeynep,
Hiçbir şey eskisi gibi güzel olmayacaktı,
Güller,çiçekler eskisi gibi,güzel kokmayacaktı,
Kimse onu kardeşi gibi sevmeyecektdti,
Zeyneb’im demeyecekti,sahiplenmeyecekti.

Hazreti Zeynep bir söz vermişti kendisine,
Yezidin zulmü gizlin kalmayacaktı,
Herkes gıpta edecekti Hüseynin cesaretine,
Şehidimin sevgisi bütün gönüllere ulaşacaktı.

İlk Zeynep açtı,imam Hüseyin mektebinni
Bizim dirimiz Hakka kul,ölümüz şehittir dedi,
Nerede zalimin zulmü varsa,nefesimiz İsyan,
Her bir neferimiz ise,imamete müriddir dedi.