Bir de bir insanı sevmek var.. hiç bir şey yapmamışlığı ile sevmek.. ona baktığımda gözlerime işlemesi.. göz bağımdan kalbime inmesi.. bazen sadece bakışım yakınlığında.. aramızdaki mesafeye bakarak bu insanı sevmediğimi söyleyemem .. onu bir daha görmeyecekliğim olsa bile.. çok sevdim oluyor kalbimdeki adı.. adını hiç bilmesem de..

gözümden başlayıp duyabildiklerim de var.. bu insanların dudaklarına , seslerine takılıyorum çoğu kez.. ne söylediklerinin önemi yok.. hatta bunlardan bazılarını hiç görmeyeceğim.. bir toplu taşıma aracında , bir sokakta karşıma çıkıyorlar.. seslerini biraz daha duyabilmek için yolumu uzatabilirim.

dokunabildiklerim geliyor daha yakınıma.. ellerini seviyorum bu insanların.. ve onlara sarılmayı.. temas etmek..

burada ayrılıyor dokunduklarım.. yüzünü ellerimle çizdiklerim oluşuyor bir anda.. yüzünün tüm girintilerine çıkıntılarına dokunmayı seviyorum..yine de hala dik bir çizgide elim.

Çizgi değiştiğinde aramızdaki mesafede değişiyor. elimi yavaşça saçlarında gezdiriyor, kaşına iniyorum. Kaşının kavisini elimle çizdikten sonra burun kemiğini hissediyor parmaklarım. Dudaklarındaki her kuru çizgiye değiyorum. Dayanamıyorum dudaklarını aralayıp dişlerine dokunuyorum. Dişlerinin arasında parmağım -baskıyı seviyorum parmağımdaki. Bu kadar yakın duruyorsak artık bir kürek kemiğine de aşık olabilirim bir leğen kemiğine de.. ve resim çizemediğime hayıflanmam eşlik eder tümüne. Ve artık dokunmak kokuyla beraber. Bir insanı içine çekerse insan durup durup içine çekerse kokusunu başka ne olabilir bunun adı.



hiçbir şey yapmamışlığı ile başlayan sevgiye nedenler aramaya başlamak. İşte o zaman anlıyorum sevmekten başka bir şeye dönüşüyor adı ; sevgi eksiltmek belki de.

güzel yazılarının takibindeyim.. başarılar...