Çocuk parkında küçük bir çocuk ile duyduğum hikaye beni çok şaşırttı. 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu anne dediği kişi babaannesi imiş. Bebekken annesi bırakıp gitmiş ve babaannesini anne olarak tanıtmışlar. Kendi öz babasına dayı diyordu. Parkta bunun dışında gördüğüm, duyduğum yaşantılar bir film gibiydi. Bu durumlardan çok etkilenerek bu şiiri yazdım.

Türk filmlerini izlediğimizde,
Abartı olduğunu söyleriz gördüklerimize,
Etrafımdaki birçok hayatı öğrenince,
Almadım ki her film hayatımızdan birer sahne.

Her insan ayrı bir hayat,
Her insan farklı bir sahne,
Şaşırdım duyduklarıma, gördüklerime,
Şaşırdım bu kadar da olur mu diye.

Bir yavrunun minicikken terk etmiş annesi,
Annesi olmuş sonra babaannesi,
Baba dayı olmuş, amca olmuş abisi,
Baba göstermemiş tek bir gün ilgi.

Birinin babası girmiş hapse,
Annesi mecburen başlamış işe,
Anneannesi ilgilenmiş her şeyiyle,
Görememiş annesini, uyuyunca geliyormuş eve.

Bir diğerinin annesi aslında teyzesi,
Teyzesi ise meğer annesi,
Annesinin olmayınca bebeği,
Teyzesi kardeşine vermiş bebeğini.

Çocuk öğrenince başkasından gerçeği,
İnanamamış kaybetmiş kendini,
İsyan etmiş, tüm yaşadıklarına,
Atmış kendini öfkeden sokaklara.

Şu köşede tek başına oynayan,
Henüz yeni alınmış yuvadan,
Annesi evli değilmiş hamile kaldığında,
Dünyaya getirip bırakmış kuruma.

Bu yavrunun çok fakirmiş ailesi,
Rahat etsin diye evlatlık vermiş bebeğini,
Çok sevmiş sevmesine yeni ailesi,
İhanete uğradığını düşünmüş öğrenince gerçeği.

Ne hayatlar var bitmez anlatmakla,
Şaşırırsınız her defasında duyduklarınıza,
Meğer abartı değilmiş bizim filmlerimiz,
Filmlere konu olan bizim hikayelerimiz.