Kızımın hayatını kaybetmesinin ardından hep kendimi suçladım. Nerede hata yapmış olabilirim diye. Yavrumu bir kez görebildim yoğun bakımda. Son olarak ta cansız bedenini gördüm. Zaman yavruma olan özlemimi, çektiğim acıyı dindiredi. Bebeğimın gidişinden 1 yıl sonra bu şiiri yazdım.

Bazı günler ben, sıkılırım kendimden,
Size duyduğum derin özlemden,
Sizi yaşatmaya gücüm yetmediğinden,
İşte o yüzden, çok mutsuzum ben.

Her an soruyorum, bu soruyu kendime,
Nerede hata yaptım diye?
Sevgimi gösteremedim Meleğime,
İşte bu yüzden, kızıyorum kendime.

Ettiğim dualar yaşatamadı seni,
Ne çok sevmiştik hepimiz seni,
Çok beklemiştik aramıza gelmeni,
Anlayamadım, bırakıp gitmeni.

Neyi eksik yaptık, hiç bilemedik,
Biz sevgimizi sana gönderdik,
Senin gelmeni yürekten istedik,
İşte bu yüzden, çok üzgünüm ben.

Bilememiştim ben ne yapacağımı,
Kaçırmıştım ben, sanki aklımı,
Çok istemiştim, gözlerine bakmayı,
İşte bu yüzden, çok mutsuzum ben.

Hergün gelmiştim yoğun bakıma,
Belki doktorlar, seni gösterir bana,
Gösterdiler yalnızca bir defa,
İşte bu yüzden, doyamadım ben sana.

Ellerimi kaldırdım, hergün semaya,
Verilen ilaçlar, şifa versin olsun sana,
Kavuşsun bebeğim, inşallah sağlığına,
Bir an önce, katılsın aramıza.

Yapılanların hepsi gitti boşuna,
Doktorların çabaları etmedi fayda,
Minik bebeğim, uçtu sonsuzluğa,
İşte bu yüzden, kırgınım hayata.