Ardahanlı Teyze
On beş yirmi kazıyla
Güneş ufuklara
Sessiz sedasız süzülürken
Elinde sopası
Sırtında altmış yıllık kederiyle
Ağır ağır yürüyordu
Yeşil çimenlerde

Bir başka tarafta
Güzel gözleriyle Goncagül
Kendi kazlarıyla birlikte
Komşunun kazlarını da
Otlatıyordu istemeye istemeye

Güneş uyumaya süzülürken
Yatak odasına sessizce
Karanlık çöküyordu
Ardahan’ın üzerine

Parkta insanlar
Orantısız
Dağılmışlardı banklara
Birkaç sevgili
Sarmaş dolaş yürüyor
Birkaçı çekirdekle
Savaştalar çatır çutur

Bir teyze yürüyor
Yaya yolundan
Gam yüküyle birlikte
Belli ki yükü ağır
Sırtına kambur eklenmiş
Taşıyamıyor sanırım çok ağır
Arkadan kenetlemiş
Ellerini sıkı sıkıya

Parkın lambaları
Yavaşça salarken loş ışıklarını
Çocuklar salıncak sevdasında
Dünyadan bihaber

Bir baktım da etrafıma
Tek yalnız benim
Tek dostum
Dost diyebileceğim
Mavi mürekkepli bir kalem
Sayfaları tozlanmış
Küçücük not defteri
Yalnızlığımı anlatmak için
Bir türkü tutturasım geldi
Yana yakıla
Ne desem bilmiyorum
Ne avuturdu beni acaba
Bilemiyorum
En iyisi
Yazık diye kargalara
Vazgeçtim türkü söylemekten
Yazık hayvanlara

Hocanın eli kulağında
Akşam oldu
Bugünde böyle geçti
Üç kuruşsuz ve karsız
Söyleyeceğim bir şey varsa
Evli evine, köylü köyüne
Bırakalım parktaki sessizliği
Kendi haline
Serinletsin yüreğini
Meltemlere karşı hafifçe
06.09.2014