ŞEHR-İ VİRAN
Her an ağlayabilecek kadar mutsuz
Her an gülebilecek kadar mutluyum belki de... Belki de umuduma tutunuyorum teselli bulurum dercesine. Kendimi boşluğa bırakmak istiyorum Ve unutmak çoğu şeyi, Zaman ilaç derler ama Benim yarama ilaç bile hayır getirmez Diyorum şimdilerde... Neden bu haldeyim Bilmiyorum bir garip ruh halim Dengesiz bir düzendeyim. Son durakta bekliyorum belki de Uçurumlardan geciyorum simdilerde Kıyısından dönüyorum yine şans denirse Uzatmasınlar sürgünüm zaten bu şehirde... |