AYNALARA KÜSKÜNÜM…

Aynalara küskünüm,
Yaşlılığım vurmuşken yüzüme,
Yansıtıyor hakikati,
Hüzün düştü yüreğime,
Bedene ölüm düştü.
Ellerim şakaklarımda,
Buğulandı gözlerim,
Dağlara hüzün düştü
Karlar eridi.
Toprak eridi.
Eriyen yüreğim gibi,
Işıl ışıl gözlerim vardı.
Karardı çehrem,
Gözlerim düştü önüme,
Yüreğime hüzün düştü.
Ömür su gibi akıp giderken,
Umutlar kırık dökük,
Hayat yokuşa sürdü beni,
Derman tükendi,
Şimdi ecel karşımızda,
Hatıralar bulanık,
Nefesim yetmiyor bedenime,
Ecel koridorunun alarmı çaldı.
Yıllara direnirken ben,
Bedenime yorgunluk düştü.
Gerçeklere döndürüldüm,
Aynalara küskünüm.
Yüzüme yaşlılık düştü.
Ecel çaldı kapıyı.
Son söz dolandı dilimde,
Dilime şahadet düştü.
Ömrümün muhasebesi bitti.
Avuçlar ıslak, gözler yaşlı.
Keşkekleri kovalarken pişmanlık,
Aynalara küskünüm,
İçime düştü pişmanlık
Geçip gidiyor anılarla bir ömür.
Yıllar, mevsimler,
Aylar ve günler,
Şimdi kırık dökük anılar,
Aynalar vurmayın yüzüme,
Ne kadar acıda olas gerçekler,
Yüzümde vardı güzellik
Yüzüme hüzün düştü.
Bu kadar acı yansırken
Yarım asırlık çınar gibi yıkıldım.
Takvimlerden yaprak düştü.
Ömürden ömür düştü,
Aynalara küskünüm,
Yüreğimden hüzün düştü,
Takvimlerden yaprak düştü.

İbrahim BEKLER
ANKARA