...BELKİ BİR GÜN...
kırmızıyken
çocukluğumun göz alıcısı çocuk gözlerime güneş olup girdi sarı ateşe ilk değdiğimde büyüyor muydum ne beyazsa hayallerimin rengiydi kirlenirse diye el süremediğimdi yine de biliyordum bir gün beyaza bürüneceğimi adını ilk öğrendiğimde hafiftim mavide özgürlüktü çırpılan kanat sesinde çocukluk sevgilerim ip atladı yeşille en çok sevdiğim bahar gelipte bir de yeşil çiçeklendimi aşk kokusu sarardı nefesimi aslında doğduğumdaki gibiydi gözbebeklerim bakışlarım mıydı büyüyen çocuk yüreğimle mi görmüştüm renklerin sevinçli yüzünü bu kadar mı zordu bakışlarımın büyüyüşü sanki birden sarı hüzüne döndü hazanla birlikte soğudu güneş unuttu günü getirmeyi bitmeyen gecelere gül yaprağından söküldü kırmızının heyecanı da hazana yenik düştü hiçliğe büründü beyaz tek bildiğim geldiğinde ölümdü korkmuyordum artık beyazı kirletmekten ancak o arındırırdı beni kirlerimden mavi yine hafifti de sığılıkta bazen boğuyordu derinliğine dalınca hatta özgürlük de ulaşılmaz oldu her kanat sesi duyduğumda artık yeşil ağlamış haliydi gözlerimin hele dalların her yeşile duruşu kısır döngüyle buluşmamdı yeşil sarıya sarı hüzüne hüzün hazana hazan gidiş sessizliğine dolandı düşen her yaprağa bıkıp usanmadan kayıplarımın adı kazındı belki bir gün yine elâ olur gözlerim renkleri tekrar farkeder içimdeki çocuğun neşesi belki bir gün gündüzün gün olduğunu unutmuş haline uyupta sarındığım siyahı soyunup atarım belki bir gün bir avuç sevince siyahı satarım da yine gökkuşağıyla yeşilimde ip atlarım belki bir gün... |
sevgi ve saygılar..