Suskundu gözleri
Ayrılık zili çalarken
Zamanın kapanmaz kapısında.
Sevda yine baş kaldırıyordu
Duyguları esir almış
Gururun teokratik krallığına.
Oysa gitmek istiyordu
Belki de kaybolmak usulca,
Ama çocuk yüreğini unutmuştu
Aşkın tek kişilik olmadığını öğrenirken
Yıkılmaz büyük duvarların karanlığında.
O bir tek sözcükleri sevebilmişti
Gökyüzüne hece hece yazdığı sevgisinde,
Onları da yıldızların gölgesinde yitirmişti
Yalnızlığı karşılarken zaman aşkı gösterdiğinde.
Fakat ne sözcükleri silebilmişti
Ulaşamadığı gökyüzünden,
Ne de sevgisini
Söküp atamayacağı kalbinden.
Sadece sessizce saati izlemişti
Özgürlüğünü bekleyen mahkûmlar gibi
Güneş şarkının sözlerini susturana dek
Yaşatmayı başarmıştı yaşlı gözlerde sevgisini…


İBRAHİM ŞENTÜRK