Dolaştım köyümü bir akşamüstü
Babadan yadigâr bucak kalmamış!
Olsaydı sorardım; kimlere küstü
Bacası tüten bir ocak kalmamış.

Yıkılmış evlerin temel direği
Kösmüş duvarları; yaslı yüreği
Devrilmiş kapıda paslı göreği
Açmak isteyene accak kalmamış.

Damardı bakımsız, tarlalar yaban
Unutmuş toprağı yaslanan saban
Damlara tüneyen baykuşa inan
Kadere diklenen koçak kalmamış!

Ocaklık yıkılmış, tozlu kap kacak
Gözlerim görmüyor, tutmuyor bacak
Ağacı budayıp odun yaracak
Tahrası, baltası; nacak kalmamış.

Papatya çakılı dambaşı çökmüş
Gelincik hüzünle boynunu bükmüş
Serçeler başaktan buğdayı dökmüş
Ambarda mercimek, burçak kalmamış.

Yok artık geride canları sıkan
Uğruna komşuyla kavgalar çıkan
Gecede, gündüzde ağıtlar yakan
Rüzgârla inleyen saçak kalmamış.

Seneler yuvadan uçurmuş kuşu
Terk etmiş delisi, yitik sarhoşu
Arada içlenir yolun yokuşu
Çocukla çakılı sokak kalmamış.

Dedemin çattığı asma çardağı
Masal olmuş, masal; bağbanı, bağı…
Kırılmış kaderin çatlak bardağı
Gecenin koynunda kaçak kalmamış.

Bilirim derinden bu iç çekişi
Dövenin ağzından dökülmüş dişi
Çifte su verilmiş Yatağan işi
Kemik saplı çakı, bıçak kalmamış.

Yürüdüm, camide üç beş ihtiyar
Okulum virane; bahçe tarumar
Nerede sesimle inleyen diyar
Göklere çektiğim sancak kalmamış.

Oturdu içime bir garip sancı
Simalar tanıdık, yüzler yabancı
Bakışlar kaygılı, sözleri acı
Sıktığım ellerde sıcak kalmamış.

Zaman denen süreç bir derin kuyu
Düştükçe düşerim bir ömür boyu
Topraktan başkaca hasreti koyu
Bağrına basacak kucak kalmamış.

23.11.2016
Salih ERDEM