İnsan...
Cezbe kapılır, gönlü düşer
O an ruhundan dinmeyen sevgi tezahür eder
Meftun olur kendinden geçer, her ümidi ona hasreder
Duyduğu hasret ve firkati çile ve cefayı haşyete Ram eyler
Varlığından geçiren duygu ve inşirah edep ve sükutun harını seçer
Meftun olduğu yolda arzu, heves ter ve tenden imtina eder, her niyazında ihlas ne büyük değer

Kar...
Zarafet ve edebin
En latif ve suhuletli haliyle akıyor
Kimine göre kefen, kimine göre ümidi hatırlatıyor
Derin bir hüzün sineleri kuşatırken, arşın ayetleri marifeti bekliyor
Kulunu kendinden ziyade seven ve affeden yokken ondan rahmeti esirgemiyor
Beşer asabiyet ve delaletin esaretinde nankörlük ve zulüm sergilerken mazlumdan geçmiyor
Ebu Lehebi kendinden uzaklaştırdığı için varlık ve kudreti kurusun diye şefkatini bizlere yeniden gösteriyor
İkaz ve ihtar edilen peygamberler kul olmanın şuur ve şahitliğinde sahibe sığınıp iltica ediyor ve inayet bekliyor
Şer ve zulmün sahibi olmayan Rabbimiz, insana hidayete talip olmasının yollarını ecel vaktine kadar ibretle idrake zerk ediyor

Beşer...
Şaşkınca bakar
Merak eder karanlığa akar
Cezbine tutulduğu ne varsa arar
Ruhu ve kalbi ne haldedir sual etmekten kaçar
İnsan umuda koşmalı, imanıyla inşa etmenin ihlasına kanmalı yoksa neye yarar
İman edilen akidenin şerikten arınmasının gayreti unutulmamalı, taklit üzere olan bir iman zaten akla zarar
İnsan keyfiyette ve varlıkta nasıl nefsini önceliyorsa, an ı yaşamak için coşuyorsa, akıbeti için aklı ve iradesi maksadına bakar

Mustafa Cilasun