' Bi Mendil Abla!' (empati)’Birikimim olmadı ki mutluluğa dair, Zor zamanlarımda kullanabilseydim Zırhı sevgi, dokusu şefkat paltom, Cebi delik hayallerimle hayalini kurduğum geleceğin Ufku ya karanlık, yahut puslu Gölgesi kalkmıyor üzerimden bulutların Güneş dokunmuyor avuçlarıma Bakışlarıma takılınca hayalin, Öksüzlük dökülüyor gözlerimden Güneşe ne kadar hasretim bilsen Hava soğuk bağrına basmıyor kimse Üşüyor ellerim öp yüreğimden annem...’ Empati yaparken bir gece vakti Öksüz bir çift gözün derinliğinde Soğuktan moraran dudakları, Ve en masum tebessümüyle sesleniyordu öteki ’Bi Mendil Abla!’ ’Yerin sokaklar değil çocuk!’ diyemiyordum Üşüyordu Titriyordu cümlelerim... ’Mendil satan çocuğun burnunu koluyla silmesi kadar acımasızdı bu hayat’ |