Ellerinden Üşüyorum...
Kar içindeyim
Üstüm başım toz duman boran Üşüyorum Ellerin yok. Ellerinden yağıyor kar biliyorum Biliyorum, ellerim ellerinde ısınırdı. Şimdi ellerin kar bulutu. Kar içindeyim. Üşüyorum. Ellerinden tanıyorum üşümeleri… Yanlızlık Eski bir düş ün otağı Ruhumun başkenti işgal altında. Zamansız düşüyor yağmur ve kar Birbirlerini eriterek… Yoksunum, yoksun yani. Başımda duran mahçup Alınyazıma inat yoksun. Kurşunlar var sen yoksun… Ellerinden bilirdim. Geceye düşen suretimin beyazlığını. Ki ellerindi aklaştıran yüzümü. Şimdi hüzün dolu göz dağarcıklarımda. Ardında; şehre yağan kar arasında Yine Ellerindir, kurumuş göz yaşlarımın barınağı… Kar yağıyor ellerinden Ben üşüyorum Uyku yanlızlıklara bürünürken bizsiz, Ellerinin barınağındayım… Burdayım işte Yanlızlığının olduğu yerde. Yüzüm aynı yüz. Ya gözlerin Sevgili Nokta ile kalem mesafesin de mi bana? Ya ellein sevgili? Isıtan ellerin, Kış büyütüyor avuçlarında. Ah Sevgili Figüranlar var şimdi sahnelerde, Film bitti Kahramanlar kayıp perdeler arasında Masal tükendi ya Saçların hala gögsümde… Mehmed asım erdoğmuş |
selamlar.