sabahındayım ayrılığın,
gidiyorum.

daha fazla dayanamam
şimdi gidiyorum...

nasıl bir acıymış bu böyle;
dayanılır gibi değil!

konuşamıyorum,
yutkunamıyorum,
nefes alamıyorum adeta.
hatta ağlayamıyorum bile!
ağlayamadan kahroluyorum.

ney di yüreğimin gerçekten hakettiği?!
bu muydu yoksa!
hakkettim belkide bu ayrılığı kimbilir ama
böylesini de değildir en azından.

nefes alamıyorum diyorum
ağlayamadan kahroluyorum
’ağlamadan gözyaşlarım sel oluyor’
nasıl bir acıysa bu
artık yaşatmayacak gibi anlaşılan
daha fazla!

uykularım kaçıyor,
gecem gündüzüm içiçe ayıramıyorum

ve şimdi,

gel dersem eğer sana
gel’me sakın!
ama git’me de...
ben hiç birşey bilmiyorum
en iyisi sen de bilme!

sus!
nefes alma bile!
dağıl sen de benim gibi,
boğul sen de benim gibi
ama
sakın bensiz ölme.