bir zarif kelebeğin aydınlık ufuklara açılan umutlarına dair

Temenni edilir ki, insan kalınca darda
Yaşama azmi için bir umudu olmalı
Hiçbir yere varmayan, yolun bittiği yarda
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Nasip diye yazılan, yoksulluğun yurdunda
Henüz hiç gidilmemiş, Kaf dağının ardında
Çekmekten yorulsa da tükenmeyen derdinde
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Bütün bir yaşam boyu, yoklukla sınanırken
Geriye baktığında, her şey bitti sanırken
Bedbin, mutsuz, huzursuz, sabaha uyanırken
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Birine bin katılıp, dert üst üste binerken
O emsalsiz, sımsıcak, kalbe hüzün inerken
Güneş elveda deyip, gün geceye dönerken
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Bahar, yazı görmeden, mevsimlerin güzünde
Bilmezlerin aklında, yitip giden izinde
Bir ömür harcansa da çözülemez gizinde
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Sabah yeli, poyrazda, gökte uçan kuşunda
Yoldaş diye bildiği, bağrındaki taşında
Yanağında çağlayan, gözündeki yaşında
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Alıp başını sonsuz, engine daldığında
Deryanın ortasında yelkensiz kaldığında
Pusulasız, dümensiz, tekne su aldığında
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Gökle yerin dostluğu, ufukta berrak tanda
Karanlıklar ardından aydınlık uman canda
Tek bir güne sığsa da yaşanılan her anda
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


Delice bir gayretle akıp gitse de zaman
Geçen günün ardından hayıflansa pek yaman
Son bir çare el açıp Hak’tan dilerken aman
Yaşama azmi için bir umudu olmalı


17.12.2016