BİLMEZSİN
Derdin ne ey gönül, derdin ne söyle
Anmayı bilmezsin, aşkı bilmezsin Aklınca göklere çıkmışsın öyle İnmeyi bilmezsin, aşkı bilmezsin Ne umdun ördüğün nefsî duvardan Hakikat verilmiş oysa yukardan Tevhid’den süzülen kutlu pınardan Kanmayı bilmezsin, aşkı bilmezsin Şu fânî âlemi bir gerçek sanıp Mevlâya dönmezsin seraba kanıp İlâhî mihrapda aşk ile yanıp Sönmeyi bilmezsin, aşkı bilmezsin Güneşi, yıldızı, gökteki ayı Düşünüp aldın mı hikmetden payı Nerede unuttun söyle pervâyı Sinmeyi bilmezsin, aşkı bilmezsin Dört nala gidersin üstünde gaflet Tefekkür edip hiç çektin mi hasret Gönlünde varsa da sevgi, muhabbet Sunmayı bilmezsin, aşkı bilmezsin Toprakdan gelmişsin sonu topraksın Üflense düşecek kuru yapraksın İsa Can Mâşuk’dan hâlâ uzaksın Yanmayı bilmezsin, aşkı bilmezsin İSA KOCAGÜL |
Şiirin içindeki sevdalarda gizemlilikle duygu ön plana çıkmakta…
Çok çok Beğendim.
…………………. Saygı ve Selamlar…