Göre göre,
Bile bile de olsa
Kalp bu değil ki taş, yapıyor işte insan...
İnanıyor inanmamasi gereken,
Seviyor, nefret etmesi gerekeni...
Parlıyor gözbebeği görünce onu,
Biliyor en derinde ki yarasini...
Yapıyor bile bile...
Oysa ki gitmiyor ki hiç hoşuna,
Yanmış canı, nasıl gitsin...
Yapıyor ama sırf uğruna onun,
Yakıyor canını da...
Söz verdim kendime diyor,
Güneş doğuyor sabah,
Acıyor kalbinde ki yara...
Acı çekiyordu seven,
Öyle ki hemde dua ediyordu,
Olabilseydim keşke görünmez de izleseydim hep seni diye...
Düşeyim kalbine diye,
Bikmiyordu da hiç ,
Bilmiyordu usanmak. ..
Korkuyordu da, onu başkasıyla mutlu görmekten...
Acımasına yarasinin yetiyordu bu düşünce bile...
Diyordu ki sonra kader,kader,kader...
Bitecekti birgün,
Kalbi, diliyle anlastiginda bitecekti,
Anlasabilecekler miydi peki?
Bilmiyordu ki kimse...