AÇILMAZ KAPILAR
Edepli çoçuklardık,şiir yazardık
İnsan etleri çoğaldıkça bir deri bir kemik kalırdık Alperenci’yi okurduk, Bir dağ başı yalnızlığı yaşardık Kefen terazisi oldu mu doğruyu bilirdik,yapmazdık Akşamları şaraba tapardık Senin gibi ne kendimize ne de açılmaz kapılara tapardık Şiirlerimize ölümü iliştirerek yaşardık Sevdiğimizin yedi katının kıymetini bilirdik Temiz geldik,dert potasında kirlendik Yüce sesle beş gülü koklardık Aşık gitti mi maşuk olurduk Bir zümrüt sarı sakala muhtaçtık Olmasa duygulara karanfil atardık Yunusu dinlerdik, Yaradanı yaradan dan ötürü severdik Martılardan çığlıklar duyardık Kırk akılla cesarete korku salardık Biz ki insanoğluyduk Hep açılmaz kapıları açardık… Hüseyin ÖZER(12.11.2016) |