Yoksun Hala
Kaybettiğine inanamadığı o gözün
nerden baksa içine adıdır hüzün Taze taze gelen acıların en canlı örneğidir yüzün.. Sancılar izinde yürüyordu hatıraların ve tek tesellisi var olmasıydı inancının.. Değil kaç adım gittiğin Gidemediğin adımlarındır bitişin.. Yorgunluğunun farkında.. kırılmışlığının bilincinde.. varoluşunun da en içlerindeydi Karanlık bir rüzgar yada siyah bir toprak ancak yok edebilirdi birikmişlikleri ve hainlikleri.. Sustu ve kandırdı yine kendini Asmıştı onu iplerine ve bırakmıştı kuytu köşesine.. Efkarlı gözlerinde doldurduğu buharı sigaranın yalnızlığıyla yok etmeye çalışırken Kalbini delip deşen duyguların onu yavaş yavaş öldürdüğünün bilincinde bile olmazken Acaba kaç kez son kez baktığını zannediyordu gökyüzüne Daha kaç baharı onsuz yaşayıp inanacaktı geleceğine.. Ve avazı çıktığı kadar bağırdı umut diye!! Umudun varlığının hiç birşeyi unutturmadığını farkedemiyor Taze acıları hislerde büyüttüğünün bilincine varamıyordu.. Kayboldum...Yok oldum..Tükendim diyemiyordu.. Gecenin korkusundan, gündüzün sarhoşluğundan ölemiyordu.. Acının kollarında,umudun yollarında harap olmuştu.. Dönmedi gittikleri...Kalmadı sevdikleri.. Bitmişti hissettikleri...Sondu bu yazdıkları.. Tek bir Allah düştü dilinden Kıydı umuda Gitti yoluna.. Diyemedi Yoksun hala.. Sezgin SEVEN |