Sen...Sen... Sessizce ağlarsın Ben çaresizliğe kanar, yanarım Umut ufkuyla sabrın, edebin rahlesinde kalırım Anlatamadığım, yazamadığım kadar uzak değilim fakat susarım Beni işiten ve gören yegane sahibe el açar, hayırlısını umar, taş basarım Nice derdi olan, hicranıyla gözlerinden kan akan, sabır dağlarını sırtlayan insana gıptayı nazarla bakarım Yar... Duyduğuna değil İşittiğine itibar etmeyi bil Duymak anlamsız gürültü ve ahenksizdir İşitmek ise süzülüp gelen değerdir, dinlemen içindir Yegane gören ve işten kimdir, dili konuşturan aklın muhakemesidir Diline hakim olamayan, onun akımına kapılan, sanan zavallı muvazenesizdir Mustafa Cilasun |